o comzeradd μου πρότεινε να δω στο youtube διάφορα βίντεο (comedy stand-up) του George Carlin.
Τα αστεία του είναι πραγματικά ιδιοφυή!
Αφιερώνεται κυρίως στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, πολιτική και θρησκεία.
Σχεδόν όλα έχουν διπλό νόημα, (που δυστυχώς οι Αμερικανοί δεν έχουν την δυνατότητα να καταλάβουν καν και γελάνε με τα πάντα) !
Δείτε μερικά για να καταλάβετε κι εσείς την ωμή αλήθεια για τα πράγματα:
Εάν αναρωτιέστε τι είναι το Nine - 2009, ένα μουσικαλ ή απλά μία ταινία ? Την απάντηση θα την δώσουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές.
Μερικά από τα πιο δυνατά ονόματα μπορούν να σε παρασύρουν σε μία δίνη κινούμενων εικόνων και πανέμορφων ήχων.
Με την σειρά εμφάνισης ίσως ένα από τα πιο δυνατά cast (σειρά εμφάνισης):
Ο Daniel Day-Lewis ανάμεσα στις
Nicole Kidman
Marion Cotillard
Penélope Cruz
Judi Dench
η κα. Sophia Loren
Kate Hudson
και η
Stacy Ferguson
Ένας σκηνοθέτης προσπαθεί να ανεβάσει μία νέα ταινία και φυσικά επικρατεί ένας απίστευτος πανικός. Μα όλα αυτά επικρατούν διότι δεν έχει καν γράψει την πρώτη σελίδα του έργου! Η Σοφία Λόρεν παίζει την νεκρή μητέρα του σκηνοθέτη μας, μαζί με αυτή βαδίζει το αυτογνωστικό του μονοπάτι. Η επόμενη ταινία είναι η “Ιταλία” με πρωταγωνίστρια του η claudia janssen (Nicole Kidman). Κι έτσι προσπαθώντας να ξεφύγει από όλους κι από όλα πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο/spa κάπου στην εξοχή. Μακριά από την γυναίκα του (Marion Cotillard), αλλά όχι τόσο μακριά από την ερωμένη του (Penelope Cruz). Αλλά δυστυχώς τον βρίσκουν όλοι (παραγωγοί και μη). Η μοδίστρα του (Judi Dench) είναι η επίγεια δύναμη αυτοσυγκράτησης του. Προσπαθώντας να βρει έμπνευση αναπολεί στα παιδικά του χρόνια. Η διαδρομή που πρέπει να κάνει είναι μεγάλη, από τον Πάπα μέχρι την Σαραγκίνα (Stacy Ferguson)! Πέρα από τα χρώματα, τα χορευτικά και τα τραγούδια οι ασπρόμαυρες σκηνές που θυμίζουν παρελθόν και νοσταλγία είναι κατά την γνώμη μου οι πιο ανώτερες κινούμενες εικόνες. Και κάπου εκεί ο ρόλος που παίζει η καθολική εκκλησία δείχνει ότι η Ιταλοί κινούνται και λειτουργούν γύρω από την θρησκεία. Η Πενέλοπη Κρουζ είναι ο πραγματικός πειρασμός (και συμφωνώ απόλυτα). Μα ακόμα και μέσα από τον πειρασμό και τις πύλες της κολάσεως η σύζυγος (Marion Cotillard) δείχνει τον δρόμο για την κάθαρση μέσω των θυσιών που κάνει για τον άντρα της. Αλλά οι γυναίκες στην μπερδεμένη του ζωή δεν σταματάνε εκεί. Μία δημοσιογράφος Kate (Hudson) τον κυνηγά! Κι ενώ προσπαθεί να ξεφύγει από όλα αυτά και να επιστρέψει στην γυναίκα του, η ερωμένη του πραγματοποιεί απόπειρα αυτοκτονίας. Κάπου εκεί η πρώτη σκηνή της ταινίας χωρίς καν να υπάρχει σενάριο πραγματοποιείτε. Η μούσα του (Nicole Kidman) προσπαθεί να του δώσει έμπνευση αλλά και να τον προσγειώσει. Μπερδεμένος παρά ποτέ, ανάμεσα σε μία διαμάχη μεταξύ δουλειάς και προσωπικής ζωής οι πτυχές του εαυτού προσπαθούν να βγάλουν μία άκρη. Κι έτσι όλα οδηγούνται στην αποτυχία. Στο τέλος μιας δημιουργίας πριν καν ξεκινήσει καν αυτό το ταξίδι. Εγκαταλείπει τα πάντα για να βρει τον εαυτό του. Θα περάσει δύο χρόνια μακριά από όλους, μόνος του στο μοναχικό του ταξίδι. Και θα επιστρέψει μόνο για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Μια ταινία.
Δείτε το, εμένα μου άρεσε.
Απλά για να έχετε μία ιδέα ο Rob Marshall είναι ο σκηνοθέτης των: Chicago (2002) & Memoirs of a Geisha.
Σε αυτό το blog post, δεν θα αναφερθώ σε μία ταινία, αλλά σε δύο!!
Α. La cage aux folles (1978)
Β. The Birdcage (1996)
Α.
Μία γαλλική ταινία που έχει γυριστεί το 1978!
Ένα ζευγάρι άντρες ζουν μαζί τα τελευταία είκοσι χρόνια. Έχουν ένα καμπαρέ με πρωταγωνιστές άντρες που ντύνονται γυναίκες, ο ένας είναι ο σκηνοθέτης/ιδιοκτήτης ο άλλος είναι το μεγάλο όνομα στο πρόγραμμα. Η ζωή τους θα ανατραπεί όταν ο 20χρονος γιος τους, τους ανακοινώνει ότι παντρεύεται κι ότι οι γονείς της κοπέλας έρχονται για να γνωριστούν μαζί τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο πατέρας της κοπέλας είναι πολύ συντηρητικός άνθρωπος, πολιτικός που προσπαθεί μέσα από αυτή την γνωριμία/γάμο να ξεπεράσει το μεγαλύτερο σκάνδαλο του κόμματος που υποστηρίζει. Ο πρόεδρος του κόμματος των συντηρητικών, πεθαίνει στην αγκαλιά μίας ανήλικης μαύρης ιερόδουλης! Κι έτσι οι άντρες γονείς του γιου προσπαθούν να ανατρέψουν όλα αυτά τα είκοσι χρόνια για χάρη του γιου τους. Προσπαθούν να αλλάξουν το σπίτι τους, τις συνήθειες τους τα πάντα. Μα αυτό δεν μπορεί να γίνει. Έτσι ο θείος/μάνα του γιου αποφασίζει να ντυθεί/γίνει η μάνα που λείπει από την οικογένεια για να καλύψει το κενό και να βοηθήσει τον άντρα που αγαπάει και φυσικά τον γιο του. Κι αφού η συνάντηση/δείπνο πάει από το κακό στο χειρότερο, καταφθάνει η γυναίκα που γέννησε το αγόρι για να μπερδέψει ακόμα τα πράγματα. Οι γονείς της κοπέλας ζητούν εξηγήσεις μα αυτό που ζητούν περισσότερο από όλα είναι να βγουν από αυτό το σπίτι χωρίς να τους δουν οι δημοσιογράφοι που έχουν κατακλείσει τους δρόμους και το καμπαρέ.
Μία πάρα πολύ ωραία ταινία που την δεκαετία του 70, βασισμένη σε ένα θεατρικό έργο του 1973, έθετε πάρα πολλά ζητήματα. Μου έκανε υπερβολικά πολύ μεγάλη εντύπωση πόσα διαφορετικά κι αντι-πρότυπα έθιγε. Η αλήθεια που βγάζει είναι τόσο απλή όμως μέσα από μία χιουμοριστική διάθεση.
Μπορείτε να δείτε απευθείας την ταινία του 1996, γιατί απλά είναι πιο κοντά στα σημερινά πρότυπά μας και πιστεύω ότι οι ερμηνείες είναι αρκετά καλύτερες.
Β.
Το 1996 το θεατρικό έργο του ‘73 και η ταινία του ‘78 γίνονται άλλη μία φορά ταινία αλλά πλέον στα αγγλικά! Αυτή η ταινία τραβάει λίγο παραπάνω τις σχέσεις μεταξύ ιδίου φύλλου (πιστεύω λίγο παραπάνω από όσο πρέπει) αλλά προσπαθεί να περάσει περισσότερα μηνύματα από ότι η 1η ταινία. Ενδεικτικό παράδειγμα η διαμάχη του πατέρα της κοπέλας με την μητέρα/θείο του γιου για τις εκτρώσεις! Σαφώς καλύτερη από την γαλλική ταινία, πιο κοντά στην δική μας εποχή. Κι ενώ έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ταινία και άλλα 14 χρόνια από την δεύτερη ταινία, θεωρώ ότι τα θέματα που καλύπτουν είναι ακόμα και στις μέρες μας “ευαίσθητα”.
Δείτε την ακόμα κι εάν δεν έχετε δει την ταινία του 78.
Κι ενώ η ταινία βασίζεται στην ερμηνεία του Nathan Lane, η μεταμόρφωση του Gene Hackman στο τέλος είναι εκπληκτική !!!
ΥΓ: Εάν δεν έχετε προσέξει έχω προσπαθήσει να μην χρησιμοποιήσω “ταμπέλες” στο παραπάνω άρθρο. Προτείνω να μην χρησιμοποιείται κι εσείς στην ζωή σας :)
Μια μέτρια ταινία από τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Από τον Χαραλαμπίδη περίμενα πολύ περισσότερα. Είναι στον χώρο αρκετό καιρό και δεν είναι ένας τύπος που γυρίζει ταινίες απλά για να παίζει ο ίδιος. Κι όμως μετά από τόση διαφήμιση διαπίστωσα ένα μέτριο σενάριο που δεν απέδωσε με απόλυτη επιτυχία το πλήρες νόημα της ταινίας.
Τέσσερις αποτυχημένοι στην ζωή πρωταγωνιστές, χρεοκοπημένοι κυρίως, προσπαθούν να κάνουν την μεγάλη δουλειά και να ξεφύγουν από όλα τα κακά κι άσχημα της μοίρας τους. Τρεις νεκροκομιστές κι ένας πρώην φυλακισμένος αναζητώντας την διέξοδο, δέχονται να μεταφέρουν το σώμα ενός Έλληνα μετανάστη (του μεγαλύτερου πλαστογράφου που πέθανε στις φυλακές της Λατινικής Αμερικής) από το λιμάνι του Πειραιά σε ένα χωριό στην Βοιωτία. Αυτή είναι η τελευταία επιθυμία του αποθανόντα, επιθυμία όμως που πρέπει να ολοκληρωθεί περπατώντας!
Έτσι λοιπόν, ξεκινάει το ταξίδι των ηρώων μας. Τα νεύρα και οι τσακωμοί θα οδηγήσουν σε ένα αυτογνωστικό ταξίδι για τον καθένα από τους πρωταγωνιστές μας. Φυσικά όλα πάνε κατά διαόλου. Κι ως εκ τούτου υπάρχει πρόβλημα με τα λεφτά. Γεγονός που οδηγεί τους Μάκη/Κυριάκο/Κοσμά & Μπάμπη στην απαγωγή του νεκρού!
Η κάθε ιστορία έχει να διηγηθεί και κάτι διαφορετικό.
Ο Μάκης προσπαθεί μια ολόκληρη ζωή να ξεφύγει από την ζωή που του έστρωσε ο πατέρας του. Η αδυναμία του όμως στον τζόγο τον έχει οδηγήσει στην καταστροφή.
Ο Κυριακός έχει δώσει την ζωή του και τα χρήματά του στο θέατρο και θα αργήσει να καταλάβει ότι τελικά ο έρωτας είναι το πιο βαθύ εμπόδιο.
Ο Κοσμάς έκανε το μεγάλο λάθος να μπει με έναν φίλο του οπλισμένοι σε μία τράπεζα. Αυτός ήταν ο τυχερός καθώς έζησε έστω κι εάν πέρασε τα τελευταία χρόνια στην φυλακή. Συνειδητοποιεί ότι η ελευθερία (άπλα ρε μάγκες, άπλα) είναι το πιο σημαντικό πράγμα για αυτόν.
Ενώ ο Μπάμπης αναπολεί τις στιγμές της ζωής του και πως τις έχει καταναλώσει απερίσκεπτα, απερίσκεπτα όπως καταναλώνει το αλκοόλ και πλέον δεν μπορεί ούτε να περπατήσει χωρίς να παρεκλίνει.
Την ταινία συμπληρώνουν τρεις ακόμα χαρακτήρες,
Ο δικηγόρος που έχει αναλάβει την υπόθεση προς εκτέλεση,
ο αστυνομικός που σκότωσε τον φίλο του Κοσμά στην τράπεζα
και η μοναδική (μία δηλαδή) γυναίκα της ταινίας, ο νεανικός έρωτας του αποθανόντα.
Και οι τρεις συμπληρωματικοί ρόλοι δίνουν το χρώμα που λείπει από την ταινία για να κατανοήσουμε την πορεία των πρωταγωνιστών.
Κι επειδή εδώ κριτική δεν κάνω, να πω τι μου άρεσε στην ταινία για να είμαι και δίκαιος απέναντί της. Τα εξωτερικά πλάνα της ταινίας είναι μοναδικά όπως επίσης και οι εσωτερικοί μονόλογοι/διάλογοι. Όπως φυσικά το τέλος και το πλήρες νόημα της ταινίας.
Η δική μου πρόταση: περιμένετε όταν θα βγει σε DVD.
ΥΓ: Εάν τύχει και διαβάσει αυτό το blog ο Χαραλαμπίδης, θεωρώ ότι μπορείς πολύ καλύτερα πράγματα. Έχεις δείξει δείγματα γραφής κι απλά πρέπει να πάρεις το ρίσκο να κάνεις το μεγάλο βήμα. Δεν χρειαζόταν να ασχοληθείς με τόσα πολλά πράγματα σε αυτή την ταινία. Δεν χρειαζόταν να έχεις καν πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχεις σκηνοθετικές δυνατότητες και θα πρέπει να ασχοληθείς περισσότερα με αυτές.
Εμένα μου άρεσε αρκετά.
Η ταινία The Hurt Locker - 2008 δεν έχει καν εισαγωγή! Μπαίνει απευθείας στο θέμα οπότε και δεν χάνεις καθόλου το χρόνο σου με βαρετές συστάσεις, εισαγωγές κ.λ.π.-κ.λ.π. Μία ομάδα πυροτεχνουργών στο ΙΡΑΚ αναλαμβάνει τις εξουδετερώσεις αυτοσχέδιων μηχανισμών στην Βαγδάτη. Σε μία προσπάθεια να εξουδετερώσει μία βόμβα ο αρχηγός της ομάδας Sergeant Matt Thompson πεθαίνει.
Ο αντικαταστάτης του Staff Sergeant William James είναι ένας αρκετά περίεργος τύπος κι αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά την δουλειά του. Είναι ριψοκίνδυνος αλλά μεθοδικός, παράτολμος και δεν φοβάται να πεθάνει. Τα μέλη της ομάδας του παρατηρούν ότι δεν είναι κατάλληλος για την ομάδα, αντιμετωπίζει αρκετά διαφορετικά ότι συμβαίνει κι αντιδρούν στις παράτολμες ενέργειές του.
Μάλιστα αρχίζουν να σκέφτονται και πως θα είναι η ζωή τους χωρίς αυτόν !
Όλα αυτά θα αλλάξουν ότι βρίσκονται στην καρδιά της μάχης. Συνειδητοποιούν ότι παρά τις ανορθόδοξες κινήσεις του ο σκοπό του είναι να τους κρατήσει στην ζωή.
Η ταινία αλλάζει τροπή όταν σε ένα κτήριο γεμάτο εκρηκτικά, ο Sergeant James διαπιστώνει ότι οι αντάρτες έχουν σκοτώσει ένα αγοράκι και το έχουν γεμίσει με εκρηκτικά μόνο και μόνο για να μετατρέψουν το σώμα του σε μία ανθρώπινη βόμβα. Το γεγονός αυτό κατασπαράζει την ψυχή του καθώς πιστεύει ότι είναι ένα παιδί που εργάζεται στις εγκαταστάσεις των Αμερικανών κι έπαιζε μπάλα μαζί του.
Προσπαθεί να δώσει νόημα στην ζωή του και να βρει τους υπαίτιους αυτής της δολοφονίας. Κι εκεί θα βγει μόνος μέσα στην νύχτα εκτός στρατοπέδου μόνο και μόνο για να βγάλει κάποια άκρη. Κι ενώ έχει απηυδήσει με όλα αυτά μία νύχτα ξεφεύγει από τις διαδικασίες και με την ομάδα του προσπαθεί να βρει τα άτομα που έχουν ανατινάξει ένα τανκ. Το αποτέλεσμα είναι να τραυματιστεί ένας στρατιώτης από την ομάδα του κι εκεί να καταλάβει ότι έχει ξεφεύγει από τον αρχικό του στόχο.
Μα το χειρότερο από όλα είναι η επιστροφή στο σπίτι του. Ο πόλεμος πάντα κατασπαράζει ένα μέρος της ψυχής των στρατιωτών κι έτσι όταν επιστρέφει σπίτι νιώθει απόμακρος από όλα. Κι έτσι οδηγείται πάλι από τις αναμνήσεις του να επιστρέψει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Σε αυτό που δίνει μονάχα νόημα στην ζωή του:
Να ρίχνει τα ζάρια κι ότι τύχει: θάνατος ή ζωή.
Εμένα μου άρεσε.
Η ταινία Sherlock Holmes - 2009 είναι μία ευχάριστη ταινία όπου οι ανατροπές και το έξυπνο σενάριο/διαλόγοι σε σκηνοθεσία του Guy Ritchie αποτελούν θετικά σημεία. Η ταινία δεν είναι φυσικά για κάτι παραπάνω παρά μόνο να περάσεις όμορφα όση ώρα διαρκεί. Οι πρωταγωνιστές: Robert Downey Jr., Jude Law & Rachel McAdams δίνουν μία άλλη εντελώς διαφορετική νότα στην αρχική ιδέα που έχουμε στο μυαλό μας για τον διάσημο ντετέκτιβ.
Η ταινία Harry Brown - 2009 αποτελεί μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Κι αυτό γιατί θεωρώ τον πρωταγωνιστή: Michael Caine ως έναν από τους καλύτερους Βρετανούς ηθοποιούς.
Το στορυ έχει ως εξής: Ένας τρίτης ηλικίας κάτοικος του νότιου Λονδίνου έχει την γυναίκα του σε κόμμα και μοναδική του έξοδο να παίζει σκάκι με τον μοναδικό πλέον εν ζωή φίλο του στην αγαπημένη του παμπ. Η βία στην γειτονιά τους έχει πραγματικά ξεφύγει. Ναρκωτικά, όπλα κι εν ψυχρώ δολοφονίες από παιδιά είναι πλέον καθημερινό γεγονός. Όταν όμως ο Harry Brown χάνει την γυναίκα του κι ο καλύτερος και μοναδικός του φίλος γίνεται θύμα δολοφονίας φτάνει στα όριά του. Αποφασίζει λοιπόν ως βετεράνος πολέμου να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να “καθαρίσει” την γειτονιά του σκοτώνοντας όποιον βρεθεί στο διάβα του. Προσπαθώντας να βρει τους δολοφόνους του φίλου του ξεκινά να ανεβαίνει έναν Γολγοθά που στην ηλικία του είναι πλέον αργά. Η αστυνομία ως θεατής απλά προσπαθεί - αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα αξιόλογο. O Harry Brown λοιπόν θα βγει νικητής από αυτόν τον νέο πόλεμο έστω κι εάν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνει πριν πεθάνει.
Ο Michael Caine σε μία συνέντευξη του τον ρώτησαν το εξής:
- Μέχρι πότε θα παίζεται σε ταινίες
Η απάντησή του ήταν αποστομοτική: - Είμαι ηθοποιός, μπορεί πλέον να επιλέγω τα σενάρια και τις ταινίες που θα παίζω αλλά αυτό σημαίνει ότι οι σκηνοθέτες επιλέγουν να μου στείλουν σενάρια. Όσο λοιπόν μου ζητάνε να παίζω σε ταινίες ως ηθοποιός θα παίζω.
(σε υπερβολικά πολύ ελεύθερη μετάφραση)
Με λίγα λόγια στα 77 του ο Michael Caine εξηγεί το απλούστερο όλων: ο ηθοποιός παίζει όσο τον ζητάνε δημιουργοί και θεατές!
Η ταινία είναι ελαφρά πιο σκληρή από όσο πρέπει (ή τουλάχιστον για τα δικά μου μέτρα), αλλά ο Daniel Barber αναφέρει ότι αφορά την τωρινή κατάσταση της αγγλίας και της εποχής μας. Διαφωνώ αλλά καταλαβαίνω την υπερβολή ως μορφή έμφασης. Ο Harry Brown είναι εικονικό πρόσωπο φυσικά μα όλοι μέσα μας δεν αποζητάμε τον εκδικητή που θα καθαρίσει από όλα τα σκουπίδια στην πόλη που ζούμε;
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα βγούμε όλοι με τα όπλα στα χέρια!!!
Αλλά ο Harry Brown το κάνει :D
Η ταινία An Education - 2009 διαδραματίζεται την δεκαετία του ‘60 σε ένα προάστιο του Λονδίνου. Η 16άχρονη Jenny (Carey Mulligan) είναι μία μαθήτρια του άριστα κι έχει ως απώτερο σκοπό την εισαγωγή της στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Αυτό το όνειρο δεν είναι μόνο δικός της, αλλά και των γονιών της, που γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να προσφέρουν μια καλύτερη ζωή στην κόρη της - παρά μόνο εάν την πιέσουν να μπει στο πανεπιστήμιο κι ως εκ τούτου να βρει κάποια στιγμή έναν ευκατάστατο κι αξιόλογο γαμπρό. Για να πραγματοποιήσει αυτό το σκοπό η Jenny, χρειάζεται να έχει παράλληλα κι ένα πλούσιο βιογραφικό σε ασχολίες και δραστηριότητες. Μία από αυτές είναι το τσέλο. Η Jenny λατρεύει την μουσική και ότι έχει σχέση με την Γαλλία και ειδικότερα το Παρίσι. Μία βροχερή ημέρα επιστρέφοντας από την πρόβα της γνωρίζει έναν μεγαλύτερο κύριο τον David (Peter Sarsgaard) που την γοητεύει με τους καλούς του τρόπους, την εξυπνάδα του και το γεγονός ότι την αντιμετωπίζει ως γυναίκα κι όχι ως κοπέλα. Ο David θα γοητεύσει ακόμα και τον αυστηρό πατέρα της Jenny, τον Jack (ο απίστευτος θεατρικός ηθοποιός: Alfred Molina) και θα μυήσει την Jenny στην μεγάλη ζωή. Η Jenny θα φτάσει μέχρι το Παρίσι μαζί του και θα αρχίσει να εγκαταλείπει το σχολείο διαπιστώνοντας ότι ακόμα και η αγαπημένη της καθηγήτρια δεν έχει πετύχει κάτι στην ζωή της, παρόλο που σπούδασε. Η μεγάλη ανατροπή έρχεται όταν η Jenny 17χρονών πλέον μαθαίνει ότι ο David είναι ήδη παντρεμένος με παιδί. Και τότε όλα της τα όνειρα θρυμματίζονται μπροστά στο γεγονός ότι πλέον έχασε τα πάντα μα κυρίως το μόνο όπλο που είχε στα χέρια της: Την εκπαίδευσή της.
Η ταινία είναι εξαιρετική!
Παρουσιάζει με πολύ απλό και κατανοητό τρόπο ότι δεν μπορεί μία γυναίκα να απορρίπτει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της για έναν άντρα ή για την μεγάλη ζωή. Εξιστορεί το ύφος της εποχής εκείνης, όπου οι γυναίκες πήγαιναν σχολείο μόνο για να βρουν έναν άντρα καλύτερης γενιάς από την δική τους. Οι γονείς ήξεραν ότι δεν γινόταν αλλιώς και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν αλλιώς τα κορίτσια τους.
Η ταινία προτάθηκε για 3 βραβεία στα φετινά oscar, αλλά κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στα BAFTA. Η λίστα με τις προτάσεις και νίκες (awards) είναι μεγάλη και κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι αδικαιολόγητα.
Ένας δημοσιογράφος προσπαθεί να βάλει σε τάξη την ζωή του κι αυτό τον οδηγεί στο ΙΡΑΚ. Περιμένοντας να εγκριθεί η άδεια του για να μπει στην εμπόλεμη ζώνη συναντά τον Lyn. O Lyn είναι ένας Τζεντάι, ανήκει στον στρατό Νέας Γης κι έχει ψυχικές ικανότητες. Η ταινία: The Men Who Stare at Goats - 2009 είναι μια βλακεία. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα και κακώς χαρακτηρίζεται ως κωμωδία. Προσπεράστε την καλύτερα. Προφανώς η φιλική σχέση του Grant Heslov με τον George Clooney έφεραν αυτή την ιστορία στην μεγάλη οθόνη που ο κόσμος θα την δει μόνο και μόνο γιατί παίζουν τρανταχτά ονόματα. Εάν οι κριτικοί την κατατάξουν στις μεγάλες ταινίες προφανώς είναι γιατί βρήκαν το χαμένο νόημα σε αυτή τη μπούρδα ενώ όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να δούμε.
ΥΓ: Εάν καταλάβει κανείς το νόημα της σάτιρας ας μου γράψει εδώ σχόλιο.
Το Did You Hear About the Morgans? - 2009 είναι μία κακογυρισμένη, κακομονταρισμένη και κακοσκηνοθετημένη με πολύ άσχημους διαλόγους κι ένα πολύ προβλέψιμο σενάριο!
Ένα ζευγάρι σε διάσταση κανονίζουν να φάμε παρέα για να μιλήσουν. Κατά την επιστροφή τους στο σπίτι τους γίνονται μάρτυρες μίας δολοφονίας. Καταλήγουν σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων κι εκεί σε μία πόλη στην μέση του πουθενά βρίσκουν την ευκαιρία να τα ξαναβρούν. Ο δολοφόνος, εξυπνότερος όλων, τους εντοπίζει αλλά τελικά τον πιάνουν.
Το μοντάζ είναι πανάθλιο, οι σκηνές κόβονται πριν καν τελειώσουν οι διαλόγοι, οι πρωταγωνιστές δεν έχουν καμία χημεία μεταξύ τους. Εάν κάποιος την δει, υπομονή για 1 1/2 ώρα.
ΔΕΝ αξίζει.
Η άκρως απόρρητη/μυστική οργάνωση Shadow, αναλαμβάνει όλες τις αποστολές που δεν μπορεί καμία άλλη οργάνωση να αναλάβει. Όμως για την συγκεκριμένη αποστολή έχει επιστρατευτεί ο καλύτερος που υπάρχει, ο Killer Bean. Ο στόχος του είναι ο μεγαλύτερος έμπορος όπλων, o Cappuccino. Ο μόνος τρόπος να φτάσει σε αυτόν είναι να σκοτώσει όλους τους υπαλλήλους του Cappuccino. Στο κατώφλι του Killer Bean όμως είναι ο ντετέκτιβ Cromwell. Εάν κι αυτός θέλει να πιάσει τον Cappuccino δεν μπορεί να αφήσει ελεύθερο τον Killer Bean να σκορπά πτώματα κακοποιών στο διάβα του. Μα όταν φτάνει ο Killer Bean στον Cappuccino ανατρέπονται όλα, καθώς ο τελικός στόχος του είναι ο Dark Bean, ο μπράβος του Cappuccino! O Dark Bean άνηκε κι αυτός στην οργάνωση Shadow. Μα όταν έμαθε ότι τα πραγματικά σχέδια της οργάνωσης, εγκατέλειψε την οργάνωση, την διαπλοκή και την διαφθορά που υπήρχε. Μα ακόμα κι εάν ο Killer Bean επιτύχει στην αποστολή του, η ίδια η οργάνωση έχει ήδη αποστείλει τον επόμενο δολοφόνο με σκοπό να σκοτώσει τον Killer Bean.
Δείτε το trailer της ταινίας για να πάρετε μία γεύση.
Ο Jeff Lew εργάζεται ως animator. Έχει εργαστεί σε μερικά από τα μεγαλύτερα movie project στο χώρο (X-Men, The Matrix Reloaded, Looney Tunes Back in Action, Transformers: Revenge of the Fallen) κι έρχεται να παρουσιάσει μία ταινία που κράτησε 5 ολόκληρα χρόνια δημιουργίας! Οι κόκκοι καφέ (Cofee Beans) πρωταγωνιστούν σε μία ταινία μεταξύ matrix & wanted. Οι σφαίρες πέφτουν χαλάζι και οι ανατροπές κρατούν την αγωνία στο κατακόρυφο.
Για όσους αγαπούν τις ταινίες με ζόμπι, το Shaun of the Dead - 2004 αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή. Πρωταγωνιστής και συγγραφέας είναι ο Simon Pegg (Run Fat Boy Run, Hot Fuzz, Big Nothing) και η ταινία αυτή την στιγμή βρίσκεται στο 234 του top 250 στο imdb με μέσο όρο 7.9 και 121,861 ψήφους!
Το τέλος του κόσμου έφτασε και μάλιστα την χειρότερη στιγμή όλων: όταν η Liz χωρίζει τον Shaun! Μετά από ένα άσχημο βράδυ στην παπμ ο Shaun ξυπνά σπίτι του παρέα με τον φίλο του Ed κι αντικρίζουν ένα απίστευτο θέαμα. Όλοι έχουν μετατραπεί σε ζόμπι. Ο Shaun αποφασίζει λοιπόν να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Μαζεύει λοιπόν την παρέα και τους πηγαίνει στο μόνο σημείο που νιώθει ασφαλής. Στην παπμ !
Η ταινία έχει κωμικό αλλά όχι γελοίο χαρακτήρα. Τα ζόμπι ακολουθούν τον “επίσημο” ζόμπι-κώδικα και σκοτώνονται μόνο εάν τους καταστρέψεις τον εγκέφαλο. Δυστυχώς στο τέλος σκοτώνονται/τρώγονται όλοι εκτός από τον Shaun και την Liz, η οποία διακρίνει ότι τελικά ο Shaun δεν είναι o “λαπάς” που ήξερε τα τελευταία 3 χρόνια.
Για τους zombie fans μια κωμωδία για να περάσετε ευχάριστα 1 1/2 ωρίτσα.
Ανοίγω νέα κατηγορία για να σχολιάζω ταινίες και σειρές που βλέπω και θέλω να προτείνω ( ή όχι ) σε άλλους. Αφορμή αυτής της νέας κατηγορίας είναι ο φίλος baphomet και η παρέα του Death By PopCorn (που κάνουν εξαιρετική δουλειά).
Σειρά που πρέπει να δείτε: Black Books (2000-2004). Δημιουργία του Dylan Moran ο οποίος είναι γνωστός για το βρετανικό φλεγματικό του χιούμορ.
Δεν θέλω να πω πολλά για να μην χαλάσω την έκπληξη. Είναι απλά εξαιρετική. Δείτε την.
Για όσους δεν αντιλαμβάνονται το βρετανικό χιούμορ, είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για να δούν κάτι πραγματικά αξιόλογο.