Έχω να ευχαριστήσω τον Γιάννη για πολλά πράγματα.
Τον γνώρισα μέσα από το Linux, κι από το Hellug.
Ο τρόπος του για να σε βοηθήσει, ήταν να σου αφήνει pointers στο δρόμο σου. Εάν πραγματικά ήθελες να προχωρήσεις ή όχι, ήταν δικό σου βήμα. Δεν μου έδωσε ποτέ μασημένη τροφή - αλλά μου έδωσε τροφή, καθώς τότε (ελπίζω και τώρα) μαγείρευε. Πέραν λοιπόν της μύησης στο κόσμο του Linux και του sysadmin με μύησε και στον κόσμο της γεύσης. Με τριγυρνούσε μέσα στην Θεσσαλονίκη σε μικρά (ή μεγάλα) μαγαζάκια με απίστευτο φαγητό και δοκίμασα περίεργες/διάφορες & μυστήριες γεύσεις. Κάπως έτσι θυμάμαι την Θεσσαλονίκη. Και το βράδυ παρέα για ποτάκι με τον Στέφανο, Κώστα και τις κοπέλες/γυναίκες τους.
Γιατί γράφω για τον Γιάννη ?
Γιατί σήμερα ήθελα να μαγειρέψω ένα φαγητό που πραγματικά το φοβήθηκα αρκετά: Συκώτι.
Τόσο γιατί … είναι συκώτι, όσο για το αίμα του, να το πως θα το μαγειρέψω, πως θα το σερβίρω κλπ κλπ.
Έτσι λοιπόν με την βοήθεια του κυρ Νίκου (τσελεμεντέ) είπα να το κάνω στο τηγάνι. Εάν δεν πετύχει θα το πετάξω. Πόση ώρα πρέπει να περάσει για να το γυρίσω, πόσο αλάτι να βάλω, πόσο πιπέρι, πόσο αλεύρι, πόσο λάδι στο τηγάνι? Και το αίμα να τρέχει από μέσα του όσο ψήνεται.
τελικά βγήκε τέλειο:
και μέσα ψήθηκε όσο έπρεπε:
και την ώρα που δοκίμασα να δω εάν έχει τελικά γίνει, μου ήρθε στο μυαλό ο Γιάννης, η φιλοξενία του, η μαγειρική του και η πανέμορφη - γεμάτη αναμνήσεις - Θεσσαλονίκη. Όλα συνειρμικά - τόσο μα τόσο τέλειο βγήκε το συκώτι, προσφέροντας αναμνήσεις. Θα το σερβίρω αύριο το μεσημέρι στην δουλειά με άσπρο ρυζάκι.
Τώρα το μόνο που ήθελα, ήταν ένα ποτήρι από εκείνο το ημίγλυκο κρασί …