α.
Μου ήρθε κι εμένα να πληρώσω έκτακτη εισφορά.
Για αρκετό καιρό είχα μια προσωπική διαμάχη με τον εαυτό μου.
Να την πληρώσω ή όχι.
Αποφάσισα ότι θα περιμένω μέχρι το τέλος του μήνα (Σεπτέμβρη) κι εάν μου περίσσευαν, θα πήγαινα να την πληρώσω. 2 μέρες πριν κλείσει ο Σεπτέμβρης, πήγα εν τέλη και πλήρωσα την 1η δόση της έκτακτης εισφοράς.
Από τότε περιμένω να μου έρθει ένας 2ος φάκελος με το απόκομμα της 2ης δόσης (κι αποπληρωμής) της έκτακτης εισφοράς. Περιμένω, περιμένω και δεν γίνεται τίποτα. Δεν μου έρχεται τίποτα.
Πηγαίνω στην τράπεζα και ρωτάω εάν μπορώ να πληρώσω την 2η εισφορά με την φωτοτυπία που μόλις εκτύπωσα από το site του taxisnet (http://www.gsis.gr). Μου απαντάνε αρνητικά.
Επικοινωνώ με εφορία και με ενημερώνουν ότι μπορώ να πάω να πληρώσω την 2η δόση στην τράπεζα με την φωτοτυπία κι έχει δοθεί νέα οδηγία.
Για να είμαι σίγουρος, έστειλα ερώτημα εδώ και μια βδομάδα μέσω της φόρμας που έχει στο gsis. Φυσικά από εκεί, καμία απάντηση! Να χαρώ εγώ τα ηλεκτρονικά μέσα.
β.
Κατεβαίνω σήμερα στην τράπεζα.
Ευτυχώς έχει μόνο 25 άτομα μπροστά μου.
Πηγαίνω σε ένα ταμείο, με την φωτοτυπία στο χέρι και ρωτώ:
- Μπορώ να πληρώσω την 2η δόση με την φωτοτυπία από το taxisnet?
- Βεβαίως μου απαντάει η υπάλληλος.
Ωραία, παίρνω χαρτάκι (σειρά προτεραιότητας) και περιμένω μία ώρα και κάτι για να έρθει η σειρά μου.
Πηγαίνω στο ταμείο, δίνω την φωτοτυπία και δίνω την διαφορά 240 ευρώ.
- Κύριε, μου απαντάει, ΔΕΝ μπορείτε να πληρώσετε την δόση εδώ!
- Συγνώμη, μα πριν από μια ώρα (και κάτι) ήρθα και σας ρώτησα. Σας έδειξα την φωτοτυπία, σας ρώτησα εάν μπορώ να πληρώσω την 2η δόση και μου απαντήσατε ότι ναι μπορώ.
- Όχι μου λέει, δεν μπορείτε.
κάπου εκεί έχασα την ψυχραιμία μου κι άρχισα να φωνάζω (προσπαθώντας να είμαι ευγενικός).
- Κοπέλα μου, ήρθα και σε ρώτησα. Σου έδειξα τα χαρτιά. Περιμένω μία ώρα (και κάτι). Τι άλλαξε;
- Δεν μπορείτε να πληρώσετε δόση, μόνο όλο το ποσό.
- Μα έχω ήδη πληρώσει την 1η δόση.
- Δεν γίνεται.
- Και γιατί ΔΕΝ μου είπες ότι δεν γίνεται; Γιατί με ταλαιπωρείς; Ήρθα και σε ρώτησα, σου έδειξα τα χαρτιά. Σε ρώτησα κάτι συγκεκριμένο.
τέσπα, άκρη ΔΕΝ έβγαλα. Δεν νομίζω να έβγαλε και κανείς ποτέ με τράπεζα.
Να γιατί πρέπει να διαλυθούν οι ελληνικές τράπεζες. Γιατί έχουν τέτοιους υπαλλήλους να διαχειρίζονται χρήματα.
Φυσικά κι όλο αυτό το γαϊτανάκι, προέρχεται από την Ελληνική Κυβέρνηση.
Πληρώνω φόρους, κι επειδή εσύ κράτος κλέβεις από τους μισθωτούς & τους συνταξιούχους, εγώ θα πρέπει να πληρώσω παραπάνω.
Πρέπει αγαπητοί πολιτικοί όχι να παίρνεται σύνταξη σε 8χρόνια, αλλά να δημεύεται η περιουσία σας με το που αποκτάτε θέση στην βουλή.
Και προφανώς φταίω εγώ (κι όλοι οι έλληνες) που αφήσαμε αυτή την κατάσταση να φτάσει σε αυτό το σημείο.
γ.
Χθεσινός διάλογος με τον πατέρα μου 60χρονών (συνταξιούχος, μισθωτός υπάλληλος), εγώ 32.
-
Όλα τα περίμενα κι όλα τα είχα υπολογίσει.
-
Δλδ πατέρα;
-
Να, από το μυαλό μου τόσα χρόνια πέρασαν τα εξής:
α. Μήπως πεθάνω κι αφήσω τα παιδιά μου ορφανά. Να κάνω το κουμάντο μου.
β. Μήπως χάσω την δουλειά μου. Να κάνω το κουμάντο μου.
γ. Μήπως σπάσω χέρι/πόδι, να έχω στην άκρη κάποια χρήματα για ώρα ανάγκης.
δ. Με τα ένσημα, μήπως χαθεί κανένα
ε. Με το μεροκάματο, να μην έχω περιττά έξοδα.
στ. Μην χρειαστεί κάποιος δικός μας 1000ευρώ να έχω να του δώσω,
ζ. Να δω τι θα κάνω με το σπίτι, με το φαγητό
μπλα μπλα μπλα
- Πατέρα, όλα καλά πήγαν. Μην στεναχωριέσαι.
- Μα ρε Βαγγέλη, να φτάσω στην πηγή. Να βγω στην σύνταξη, να έχω πληρώσει τόσα χρόνια στο κράτος τα πάντα. Να μην έχω βάλει στην τσέπη μου κρυφά ούτε μισό ευρώ, να πηγαίνω στο χωριό να ψηφίζω, να βοηθάω όπου μπορώ και να φτάσω μετά από 40 χρόνια δουλειάς και τέτοιας ζωής, και να μου κρατάνε την σύνταξη; Αυτό αγόρι μου ΔΕΝ το φαντάστηκα ποτέ ότι θα συμβεί.
Τι να πεις σε έναν άνθρωπο που επί 40 χρόνια δουλεύει εργάτης, πλήρωνε τα πάντα και τώρα το κράτος του λέει: -Τα κλέψαμε τα λεφτά, εσείς ψοφήστε ελεύθερα.
Να γιατί φταίμε ΟΛΟΙ εμείς που αφήσαμε να συμβεί αυτό στους γονείς μας.
Το άφησαν και οι ίδιοι οι γονείς μας γιατί οι μισοί από αυτούς, τόσα χρόνια βολεύτηκαν σε θέσεις.
Να γιατί ο γραφικός αντιπρόεδρος (που έχει έδρα οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης) λέει ότι μαζί τα φάγαμε. Γιατί τόσα χρόνια οι γονείς μας, άφηναν αυτοί την κατάσταση να συμβαίνει!
Δυστυχώς η αξιοπρέπεια χάθηκε … ίσως για πάντα!