Χθες πήρα κάτι λεφτά από μια δουλίτσα (έλα - δεν θέλω αηδίες, προκαταβολή ήταν) και σήμερα πήγα να τα βάλω στην τράπεζα. Όχι γιατί ΔΕΝ θέλω μετρητά πάνω μου, απλά με βολεύει να είναι στην τράπεζα και να χρησιμοποιώ την κάρτα μου και το ATM.
Όμορφα κι ωραία, έχω τυπωμένο τον i-ban και τα λεφτά στο χέρι. Τα δίνω στην ταλαιπωρημένη υπάλληλο και τα βάζει στον λογαριασμό.
Της ζητώ ευγενικά εάν μπορεί να με ενημερώσει για το υπόλοιπο μιας κι έχω αφήσει την κάρτα στο γραφείο μου. Και μου απαντά το εξής:
- Τι κάρτα έχετε; Την καινούρια ή την παλιά;
- Δεν ξέρω ποια είναι η καινούρια και ποια η παλιά, μία κάρτα έχω μονάχα
(κάτι κοιτάζει τρομαγμένα στα κομπιούτερς και μου λέει)
- Την παλιά έχετε, ξέρετε … δεν θα μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε πλέον.
- Γιατί (αρκετά δυνατά - καθώς το αίμα ανεβαίνει στο κρανίο μου).
- Γιατί έχουμε αλλάξει τις κάρτες, πλέον δίνουμε αυτές με το τσιπ και δεν θα μπορείτε να βγάλετε χρήματα.
- Συγνώμη (λέω ευγενικά), αλλά είναι δυνατόν να με ενημερώνεται αυτή την στιγμή που ετοιμάζομαι για διακοπές - μέσα αυγούστου ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την κάρτα μου;
- Δεν σας έχουμε στείλει την νέα κάρτα;
- Όχι - εάν μου την είχατε στείλει, δεν θα είχαμε αυτή την κουβέντα.
- Ε τότε ελάτε την δευτέρα να την αλλάξουμε.
- Δεν θα βρίσκομαι εδώ την δευτέρα.
χμμμμ (με κοιτά με κάτι λυπημένα μάτια)
- Μπορεί να υπάρχει πρόβλημα τότε.
- Οκ, θέλω να κάνω ανάληψη όλα τα χρήματά μου τότε
- Δεν γίνεται αυτό !!! πρέπει να μας ενημερώσετε 3/4 μέρες προηγουμένως γιατί δεν έχουμε τέτοιο ποσό.
κάπου εκεί απλά έφυγα - νομίζω καταλαβαίνετε το γιατί.
Με λίγα λόγια, τα λεφτά ανήκουν στην τράπεζα. Δεν είναι δικά μου και δεν μπορώ να τα πάρω.
Όλα είναι λογικά σε αυτή την χώρα - κι εγώ ο παράλογος (πάλι).